Απολογισμός της Προέδρου για το 2009 Σύλλογός μας τιμά τον Διονύσιο Σολωμό Οι Ολυμπιακοί Αγώνες και ο Απόδημος Ελληνισμός
Ο καιρός στην Ζάκυνθο |
|
||||
|
Σύλλογός μας τιμά τον Διονύσιο Σολωμό
Εφέτος η
Ελλάδα τιμά τον Διονύσιο Σολωμό. Τον Εθνικό μας ποιητή . Τον άνθρωπο που έγραψε τον Εθνικό μας Ύμνο. Είναι μεγάλη τιμή για την Ζάκυνθο και για τους Ζακυνθινούς, που ο Διονύσιος Σολωμός είναι Ζακυνθινός. Εμείς οι Απόδημοι το ξέρουμε αυτό πολύ καλά, διότι κάθε φορά που σηκώνετε η Ελληνική Σημαία, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, νιώθουμε αυτήν την Εθνική συγκίνηση που μας φέρνει ανατριχίλα, αλλά και επιπλέον νιώθουμε τόσο πολύ υπερήφανοι που είμαστε Ζακυνθινοί. Αυτό το μικρό, αλλά ωραίο νησί, αυτή η μικρή κουκιδίτσα στο χάρτη, έχει βγάλει τόσο μεγάλους ανθρώπους! Ένας από αυτούς, ο σπουδαιότερος ίσως, είναι ο Διονύσιος Σολωμός. Ο Άνθρωπος που με την καθαρή, πατριωτική του συνείδηση, κατάφερε τόσα πολλά! Κατάφερε να είναι το έμβλημα της Ελλάδος. Μιάς χώρας μικρής, αλλά πολύ μεγάλης σε πολιτισμό, που λάμπει και στολίζει το πολιτισμικό στερέωμα του κόσμου μας, ασυγκρίτως δυσανάλογα με την εδαφική της έκταση. Ο Διονύσιος Σολωμός που από τα πατριωτικά του αισθήματα εμπνεύστηκε και έγραψε.
Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη. Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα ανδρειωμένη Χαίρε! Ω Χαίρε Έλευθεριά!
Σε αυτούς τους στίχους φαίνεται όλη η ανδρεία του Ανδρός, ο πατριωτισμός, αλλά και η περηφάνια του για τους προγόνους του. Ο Διονύσιος Σολωμός όμως δεν είναι μόνο πατριώτης, ήταν και Άνθρωπος! Το:
Λευτεριά για λίγο πάψε να κτυπάς με το σπαθί, τώρα σήμωσε και κλάψε εις του Μπάϊρον το κορμί.
Είναι ένα από τα πολλά δείγματα ανθρωπιάς. Όταν έμαθε για τον θάνατο του φίλου του, του φιλέλληνα Λόρδου Μπάϊρον, η καρδιά του λύγισε, άφησε τον πόλεμο για λίγο, δάκρυσε, έδειξε τα τρυφερά του ανθρώπινα αισθήματα, όπως βέβαια το είχε δήξη και σε άλλες στιγμές δοκιμασίας στην ζωή του. Όπως τότε που πληροφορήθηκε τον άδικο θάνατο της ξαδέλφης του, που φαρμακώθηκε. Κάθισε τότε και έγραψε.<< Την φαρμακωμένη>>. Αυτό το υπέροχο ποίημα , που καταλήγει σε αυτήν την κατηγορία του κόσμου. Στα λόγια που θα πρέπει, κάθε άνθρωπος, να φέρνει στο μυαλό του, πριν ανοίξει το στόμα του για να πει κάτι κακό για κάποιον, για οποιονδήποτε και για οποιονδήποτε!
Κόσμε ψεύτη τες κόρες τες μαύρες κατατρέχεις ως είσαι ζωντανός, Σκληρέ κόσμε και δεν της λυπάσαι. Τι τιμή όταν είναι νεκρές. Σώπα! Σώπα! θυμήσου πως έχεις θυγατέρα, γυναίκα, αδελφή. Σώπα! η μαύρη κοιμάται στο μνήμα και κοιμάται παρθένα σεμνή!
Πόσα κρύβουν αυτοί οι λίγοι στίχοι! Όλη μας την ζωή! Τα αισθήματά μας, τις αντιδράσεις μας, πολλές φορές αδικαιολόγητα και απερίσκεπτα! Τα λάθη που μπορούμε εύκολα και απερίσκεπτα να κάνουμε, το κακό που μπορούμε να προξενήσουμε, τα δυσάρεστα αποτελέσματα που μπορούν καμία φορά να έχουν οι πράξεις μας, όταν δεν είναι καλά μελετημένες. Τον πόνο της καρδιάς του και τέλος η βουβή θλίψη και το πένθος. Έτσι πέρασε τα χρόνια του ο Διονύσιος Σολωμός. Εξωτερικεύοντας τα αισθήματά του και προσπαθώντας να επικοινωνήσει μα τον κόσμο μέσα από τα ποιήματά του. Έτσι μας άφησε μέσα από το ανεκτίμητο έργο του, αυτόν τον πλούτο. Μας άφησε αυτή τη δόξα, αυτή την κληρονομιά. Σαν διπλή κληρονομιά. Η μία μας θυμίζει ότι είμαστε Έλληνες και η άλλη ότι είμαστε Ζακυνθινοί. Ας το εκτιμήσουμε λοιπόν και εμείς. Ας κρατάμε μέσα μας πάντα τον πατριωτισμό του, την ανδρεία του, αλλά και την τρυφερότητα του Άνδρος, αλλά και την συμπόνια του και την θλίψη του, όποτε το καλούσε η περίσταση. Γιαυτό και εμείς είμαστε και θα είμαστε πάντα υπερήφανοι, που είμαστε Έλληνες. Που είμαστε Ζακυνθινοί! Που είμαστε συμπατριώτες του Διονυσίου Σολωμού.
Το παραπάνω κείμενο είναι από την εκδήλωση που έκαμε ο Σύλλογός μας προς τιμή του Διονυσίου Σολομού στον λόφο του Στράνη το καλοκαίρι του 2007που ήταν και το έτος <<Διονυσίου Σολομού>>.
|
|||||
|
|
